Dorado to złota rybka, taka sama, o jakiej Puszkin napisał wierszem piękną bajkę. Sam gwiazdozbiór jest mały, niepozorny, położony w pobliżu gwiazdy Kanopus. Znajduje się w nim jeden z najpiękniejszych obiektów nieba południowego - Wielki Obłok Magellana (na mapce oznaczony literami LMC). Został odkryty i opisany w roku 1519 przez uczestników wyprawy Magellana jednocześnie z Małym Obłokiem Magellana w gwiazdozbiorze Tukana. Oba obłoki wyglądają na niebie jak dwie jasne białe plamy. Prawdopodobnie oderwały się one od naszej Galaktyki i stanowią obecnie dwie małe nieregularne galaktyki oddalone od naszego układu gwiazdowego ”zaledwie" o dwieście tysięcy lat świetlnych. Tworzą one z naszą Galaktyką układ potrójny, związany siłą grawitacyjną i wspólnym pochodzeniem. Pozorna średnica Wielkiego Obłoku Magellana równa jest osiemnastu średnicom Księżyca. Zawiera on około miliarda gwiazd, wielką ilość ciemnej materii międzygwiazdowej i rozległe mgławice świecące, wśród których największą jest Tarantula. Rzeczywista średnica Wielkiego Obłoku Magellana wynosi sześćdziesiąt tysięcy lat świetlnych, czyli nieco więcej niż połowę średnicy naszej Galaktyki.